Kiçik uşağın həyat hekayəsi Göz yaşılarsız oxumaq mümkün deyil

Dünyada o qədər pisliklər olur ki, bəzən xeyirə inam qalmır … Amma insanlar var ki, heç nəylə sındırmaq olmur, onlar ağır və qəddar taleyə gülümsəyəcəklər, və heç nəyə baxmayaraq YAŞAYACAQLAR…Yaşamaq və hər yaşanmış gündə həqiqətən nəyisə yaxşını tapmağa çalışmaq!
Biz sizinlə bir oğlanın hekayəsini bölüşmək istəyərdik, o heç nəyə baxmayaraq hər şeyi sevirdi.
Balaca oğlanın yazılarını sizə təqdim edirik:
Mənim adım Vanya. Mənim 7 yaşım var. Mən öz anam Katyanı və atam Vadimi çox sevirəm…Mən onları sevirəm və qorxuram. Onlar həmişə məni vururlar, amma mən səbəbini bilmirəm, nə də mən günahkar olmuram…
Səhər mən oyandım və məktəbə getdim. Mən yaxşı oxuyurdum, müəllimə məni sevirdi, mən bütün sinifi sevirdim… Dostlarım yoxdur . Tənəffüslərdə mən sinifdə otururam və qələmlərlə oynayıram. Mənimlə heç kim dostluq etmək istəmir. Mən həmişə kiməsə yaxınlaşmağa çalışırdım ki dostlaşım, amma onlar məni itələyirdilər və qışqırırdılar: "eybəcər"…
Niyə eybəcər ? Mənim üzumdə böyük çapıq var idi, atamın zərbəsindən, və mən həmişə eynidə paltar geyinirdim. Göy köhnə cinslərdə, yüngül qırmızı köynək və köhnə çəkmələrdə.
Mən hec də kədərlənmirdim, çünki hamını sevirdim.
Məktəbdən sonra bu gündə mən soyunma otağına getdim, öz köhnə payız gödəkcəsini götürdüm və küçəyə getdim. Qış… Boran. Mən soyuqdan əsirdim və güclə gedirdim. Arxadan kimsə mənim uzərimə atıldı və qar yığınına başımı soxdu. Onlar deyirdilər: "Eybəcərsən! heç kəsə sən lazımlı deyilsən, sən yiyəsizsən!"…
Sonra ayaqları ilə vurdular və getdilər…Sonra mən pis oxumağa başladım, heç nə anlamırdım… atam bunun üçün vururdu və əlləri çox güclü idi, bir dəfə elə vurdu ki, mənim barmağım əzildi və hərəkət etmirdi… o vaxtdan şikəst də qaldı…
Buna görə məktəbdə daha çox mənə sataşırdılar.
Sonra mənim ürəyim xəstələndi. Anam və atam həmişəki kimi heç nə etmirdilər. Gecələr bilirsiniz ki, mən istəyirdim? Mən çox çox istəyirdim ki, mənim ürəyim xəstələnməsin… çünki mən ananmı və atamı bununla məyus etmək istəmirdim… mən onları çox sevirdim, çox…
Növbəti gün məktəbdə bizə dərsdə şəkil çəkməyə mövzu :"Mənim xəyalım".
Hamı maşınları, raketləri və kuklalar çəkirdi.
Mən onları istəmirdim… mən məni sevən ana və ata istəyirdim…
Və mən ailəni çəkdim. Ana, ata və onların oğulu stolüstü oyuna sevinclə oynanılanlar . Mən çəkirdim və yavaşca ağlayırdım… axı bu mənim xəyalımdır…
Nə vaxt ki, mənim növbəm sinifdə şəkili göstərməyə gəldi, hamı mənə gülürdu.
Və mən heç nə deyə bilmirdim və yalnız göz yaşlarının arasından sakit dedim: "zəhmət olmasa mənə gülməyin… bu mənim xəyalımdır… məni vururlar və sevmirlər… mən sizdən xahiş edirəm ələ salmaq lazım deyil… mən istəyirəm ki, və mən sizin kimi ana qucaqlasın və öpsün…Barmaqım yoxdur və mən gözəl deyiləm, axsaq və qorxuncam. Amma mən günahkar deyiləm. Mən öz valideynlərini çox sevirəm və onları heç nəylə məyus etmək istəmirəm.
Müəllimə göz yaşlarını saxlaya bilmədi və bəziləri məni anladılar… bəziləri isə ələ salırdılar…
Bir gündə mən məktəbdə rus dilindən iki aldım. Mən evə getməyə qorxurdum… anamı məyus edərdi…
Evə gəldikdə anam məni xəstə barmaqımdan tutdu və döşəməyə atdı… mən kətilə dəydim. Sonra başımdan iki dəfə vurdu və mən heç nə edə bilmirdim…
Anam haraya isə getdi və məni qoydu … mən sakit sakit peçenye cibindən çıxartdım və gəmirməyə başladım… mən qorxurdum.
Mən yalnız deməyə vaxt tapdım: "ana mən düzələcəyəm" və atam gəldi…
İki aldıqımi bilib , o məni döyməyə başladı…
Xəstəxanada oyandım, və gördü ki, həmişəlik barmaqı yoxdur… mən pəncərəyə baxırdım və kədərlənirdim, yavaşca ağlayırdım… Yeni İl başlayırdı…valideynləriylə uşaqlar qaçdı-tutdu oynayırlar… ana öz oğulunu qucaqlayır və öpürdu mən isə bilmirdim ananı qucaqlamaq nə… atanı…öpmək neçə olur.... onlar məndən imtina etdilər… eybəcərdən…amma mən onları yenə sevirdim.
Oğlan Vanya iki gün sonra öldü… növbəti travmadan… Nə vaxt ki, onu ölü tapdılar, o əllində öz şəkilini və məktub saxlayırdı, hansını ki, yazıb qurtarmadı… məzmun belə idi:
"Ana və Ata. Bağışlayın ki, mən beləyəm… yaraşıqsız, axmaq və axsaq. Bağışlayın ki, siz məni sevmirdiniz… bağışlayın.
Mən sizi məyus etmək istəmirdim, mən yalnız istəyirdim… Ana səni qucaqlamaq… öpmək və demək ki, səni sevirəm…
Ata… mən səninlə qovmalar oynamaq istəyirdim… gəzməyə getmək…
Mən bilirəm ki, Mən günahkaram….."
Öz uşaqlarına o qədər diqqətsiz olmayın! Onların kiçik ürəkciyində, o qədər sevgi var ki bütün aləmə çatar…