22 iyul Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı Nadir Əliyevin anım günüdür. Modern.az-ın məlumatına görə, o, 1993-cü il iyulun 22-də şəhid olub.
Nadir Əliyev 1962-ci il iyul ayının 30-da Ağdam rayonunun Əliağalı kəndində doğulub. 1977-1981-ci illərdə Bakı PolitexnikTexnikumunda təhsil alıb. 1991-ci ildə DTK-nın F.E.Dzerjinski adına Ali Məktəbini, 1993-cü ildə isə Bakı Dövlət Universitetinin hüquq fakültəsini bitirib. 1991-ci ildən Milli Təhlükəsizlik Nazirliyində həqiqi hərbi xidmətdə olan N.Əliyev 1991-ci ilin sentyabr ayından dekabr ayınadək Azərbaycan DTK-nın (1991-ci ilin noyabr ayından MTN-nin) Ağdərə rayon bölməsində, 1992-ci ildən isə Azərbaycan Respublikası Milli Təhlükəsizlik Nazirliyinin Qarabağ üzrə İdarəsinin Ağdərə Rayon Bölməsində baş əməliyyat müvəkkili işləyib.
Döyüşlərdə iştirakı haqqında danışarkən qeyd edək ki, 1993-cü ilin yanvar ayında MTN-nin Ağdam Rayon Şöbəsinə baş əməliyyat müvəkkili təyin olunub. Ağdərə uğrunda döyüşlərin qızğın dövründə cəbhə bölgəsinə ezam edilməsi üçün könüllü surətdə rəhbərliyə raportla müraciət edib, MTN-nin xüsusi təyinatlı hərbi dəstəsinin tərkibində Ağdərə rayonunun Sırxavənd kəndində gedən döyüşlərdə rəşadət göstərib, Ağdam rayonunun Qiyaslı kəndi uğrunda gedən döyüşlərdə düşmənə əsir düşməmək üçün sonadək müqavimət göstərib və qəhrəmancasına həlak olub.
N.Əliyevin iki övladı qalıb.
Azərbaycan Prezidentinin 9 oktyabr 1994-cü il tarixli, 218 saylı Fərmanı ilə Əliyev Nadir Alış oğlu ölümündən sonra “Azərbaycanın Milli Qəhrəmanı” adına layiq görülüb. Milli Qəhrəman Bakı şəhərinin Şəhidlər Xiyabanında dəfn edilib. Suraxanı rayonundakı 282 saylı orta məktəb qəhrəmanın adını daşıyır. Yaşadığı binanın önünə xatirə lövhəsi vurulub.
Milli Qəhrəmanın oğlu Şəhriyar Əliyev Modern.az saytına müsahibəsində atasını belə xatırlayıb:
“…Atam könüllü olaraq hərbi hissəyə yazılanda anam hiss etdirməməyə çalışsa da, narahat olmuşdu. Çünki bilirdi ki, gedib geri dönməyə də bilər. Hər şeydən öncə bizi düşünürdü. Atam vətənini çox sevirdi və nə olursa-olsun müharibəyə gedəcəkdi. Anam bilirmiş ki, nə qədər buna mane olmağa çalışsa da, onun sözünü dinləməyəcək… Bəzən deyirəm ki, kaş bizim də atamız sevincli günlərimizdə yanımızda olaydı. Mən qazandığım və əldə etdiyim uğurlarımı atamla bağlayıram. Kimsə onunqəhrəmanlıqlarından danışanda mən qürur hissi keçirirəm. Düşünürəm ki, həyatımda örnək alacağım yeganə insan atamdır. Atamın döyüş dostları ilə hər zaman münasibətlərimiz olub və indi də var. Onlar atamın ildönümlərində də bizə gəlib-gedirlər. Mən həm də onların övladları ilə əlaqə saxlayıram. Məni atama çoxoxşadırlar və deyirlər ki, “sənin timsalında sanki atanı görürük”. Onlar atamla bağlı bizə çox maraqlı xatirələr danışırlar… Atam çox güclü insan olub. İçində olangüclü vətənpərvərlik hissi onu düşmənə qarşı daha da hirsli, acımasız etmişdi. Atam əsir düşməmək üçün bir çox yollara əl atıb. Amma sonda ayağından yaralanıb və ermənilər tərəfindən pusquya salınaraq öldürülüb.
Döyüş dostları danışırlar ki, o bir çox erməni hərbi bazalarını partladıb. Ona görə də ermənilər atamın başına 1 milyon pul qoymuşdular. Çünki onlara belə birinsanın həyatda olması qətiyyən sərf etmirdi”.
